Inleefdag 3 : Kennismaking met Tibetanen

Vorige vrijdag bezochten we het Atlasgebouw te Antwerpen, een centrum dat zich bezig houdt met diversiteit, inburgering en het onthaal van nieuwkomers. Elk jaar komen er vele vluchtelingen over de vloer, die hopen een nieuw leven in België te kunnen starten.

Met behulp van een tolk, kregen wij de kans om met een tiental mensen uit Tibet te spreken. Hun land wordt al jarenlang door de Chinezen overheerst en onderdrukt. Deze politieke situatie was echter niet het onderwerp van ons gesprek. Onze belangstelling ging eerder uit naar de confrontatie tussen de Belgische en de Tibetaanse cultuur en levenswijze. Maar al snel bleek dat de Chinese overheersing een heel sterke invloed heeft op het dagdagelijkse leven. Zij trekken immers de krijtlijnen waarbinnen de Tibetaan zich hoort te bewegen. Zo waren er twee monniken die naar hier zijn gekomen omdat de strenge controle van de Chinese regering hun persoonlijke ambities beknotte. In de Tibetaanse tempels mogen er vandaag slechts een beperkt aantal monniken wonen. Zij krijgen te maken met strenge regels: ze mogen geen foto’s van de Dalai Lama bezitten en mogen geen kritiek uiten over de politieke situatie.

De twee monniken, die veel wijsheid uitstraalden, kwamen het meeste aan het woord. Zij wilden evenveel over ons weten als wij over hen. Zij konden bijvoorbeeld niet begrijpen dat een getrouwd koppel in het westen uit elkaar gaat en dat kinderen zo snel weg gaan van hun ouders. Respect voor de ouders staat centraal in Tibet. Zelfs ruzie met de ouders, wat bij ons hier en daar wel eens voorkomt, is vreemd voor hen. Ook onze eetgewoonten lokten verbazing uit. Zo vonden zij het zeer raar dat wij zoveel brood eten. De taalverschillen op zo’n klein grondgebied als ons land kwam ook heel bizar over. Zij vonden het raar dat er in Brussel Frans werd gesproken, terwijl er maar 50 km verder in Antwerpen Nederlands gesproken wordt.

De ontmoeting verliep vlot en gemoedelijk. Het was een gezellig onderonsje tussen twee totaal verschillende culturen, al viel het op dat het vooral de monniken waren die het woord voerden en veel wilden weten, terwijl de anderen zich op de achtergrond hielden.